Jedna od najstarijih crkava u Negotinskoj krajini, Crkva Vaznesenja Gospodnjeg u selu Brestovac, odoleva zubu vremena već 220 godina. Ova lepotica krhke građe jedna je od tri crkve brvnare u opštini Negotin, sagrađena od – drveta.
U vreme kada je podignuta, Turci nisu dozvoljavali da se srpske svetinje ističu visinom. Niske ili ukopane u zemlju, skromnog izgleda, srpski pravoslavni hramovi su našli put do srca naroda, koji, bez obzira na materijal, kojima su građeni, nije želeo da ih prepusti zubu vremena, čuvajući ih i brinući o njima neprestano.
Brestovačka crkva, jednobrodna, sa apsidom na istoku, malim pevničkim prostorima na severnom i južnom zidu i tremom na zapadu, očigledan je primer tipa crkva brvnara, uobičajenih u Negotinskoj krajini do druge polovine 19. veka.
Autentična po svojim arhitektonskim rešenjima, ova crkva je najverovatnije podignuta na mestu starije, koja, takođe, nije bila čvrste građe. Građena je od masivnih greda – brvana, za koje je bilo mnogo materijala u brdskim oblastima Krajine u 18. veku.
Prvobitno je imala krov od slame. Ćeramidu je dobila tek posle oslobođenja 1833. kada su ovi krajevi konačno prisjedinjeni Srbiji, a u novije vreme dobila je i savremeni crep. I prvo zvono začulo se sa drvene konstrukcije zvonika tek 1837.
I njena unutrašnjost je skromna, a opet bogata duhovnošću i tragovima prošlosti. Iako su zidovi bili oblepljeni blatom, pa presvučeni krečnim malterom, ikone se pripisuju vlaškim slikarima iz prve polovine 19. veka. Bar tako stoji u potpisu jedne od ikona u naosu brestovačke crkve. I drvene grede obrađene su jednostavno, u duhu narodne primenjene umetnosti.
U crkvi se čuva i antimins Episkopa timočkog Evgenija iz decembra 1867. godine, kao i plaštanica sa predstavom mrtvog Hristovog tela, iz sedamdesetih godina 19.veka. U uglovima plaštanice prikazani su jevanđelisti. Zbog dobrog kvaliteta slikarstva plaštanice i njenih stilskih odlika veruje se da je reč o delu Đure Jakšića.
Na vreme kada je osnovana podsećaju tek fragmenti nekih od najstarijih kamenih ploča u tremu, amvon i noga časnog prestola u naosu hrama.
Nedavno je proslavila svoje 220 leto, al i dalje ova vremešna lepotica prkosi godinama čuvajući uz veru i uspomenu na srpsko neimarstvo, na prelomna i vremena radosti, na rađanja, smrti, na ljude…
